dr hab. nauk ekonomicznych Olgierd Gedymin

Olgierd Włodzimierz Gedymin (1932-2024)

dr hab. nauk ekonomicznych

Urodził się 14.12.1932 r. w Warszawie w rodzinie o wielkich tradycjach historycznych (https://pl.wikipedia.org/wiki/Giedymin). Ojciec Olgierd (ur. 1.05.1895, zm. 8.02.1959), matka Halina z domu Wagner (ur. 1903, zm. 15.07.1960).

W 1951 roku ukończył szkołę średnią. Bezpośrednio po niej podjął pracę jako kreślarz w Centralnym Biurze Projektowo-Technologicznym.

W latach 1952-56 r. odbył 5 semestrów studiów na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, naukę przerwał z powodów rodzinnych i konieczności zarobkowania.

W październiku 1956 roku podjął pracę w Dowództwie Wojsk Lotniczych jako redaktor i opublikował szereg artykułów technicznych. W kwietniu 1962 roku zmienił pracę na Instytut Organizacji Przemysłu Maszynowego ORGMASZ jako projektant systemów elektronicznego przetwarzania danych. Po pewnym czasie został przeniesiony na analogiczne stanowisko do Centralnego Resortowego Ośrodka Przetwarzania Informacji w Instytucie Elektrotechniki, gdzie pracował do końca stycznia 1966 roku. Zajął się wtedy zagadnieniami teorii grafów.

W 1965 r. ukończył studia w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie (obecnie SGH) na Wydziale Handlu Zagranicznego - praca magisterska „Zagadnienia stosowania elektronicznej techniki obliczeniowej - ze szczególnym uwzględnieniem metod PERT – w planowaniu i realizacji kompletnych obiektów przemysłowych”.

W lutym 1966 roku podjął pracę w Instytucie Nauk Ekonomicznych PAN.

W 1969 r. uzyskał w Zakładzie Nauk Ekonomicznych PAN stopień naukowy doktora na podstawie rozprawy „Teoretyczne problemy planowania inwestycji w oparciu o metody programowania czasowo-kosztowego”, promotor Wacław Przelaskowski (https://www.rodprzelaskowskich.com/znani-przodkowie/82-wacaw-przelaskowski.html). Szczególnie interesowały go wtedy problemy harmonogramowania procesów produkcyjnych oraz analiza efektywności inwestycji.

W 1975 na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie prowadził także okresowo wykłady, uzyskał stopnień doktora habilitowanego na podstawie dorobku i rozprawy „Sterowanie optymalne stopą akumulacji i wyborem technik produkcji”.

Od 1976 roku pracował w Lublinie w Wyższej Szkole Inżynierskiej, później przekształconej w Politechnikę Lubelską.

Specjalności naukowe: analiza systemów w zarządzaniu finansami, ekonometria, a później historia ekonomii i politologia.

Pracował:

  • 1951-52 Centralne Biuro Projektowo-Technologiczne (kreślarz)
  • 1956-62 Dowództwo Wojsk Lotniczych (redaktor pisma branżowego)
  • 1962-64 Instytut Organizacji Przemysłu Maszynowego ORGMASZ (projektant, a od 1975 konsultant)
  • 1964-66 Instytut Elektrotechniki (projektant)
  • 1966-72 Zakład Nauk Ekonomicznych PAN (adiunkt)
  • 1972-76 Politechnika Warszawska, Wydział Mechaniczny Technologiczny, Instytut Organizacji Zarządzania (adiunkt)
  • od 1976 Wyższa Szkoła Inżynierska w Lublinie (obecnie Politechnika Lubelska)

W różnych okresach współpracował z:

Działał w Polskim Towarzystwie Cybernetycznym.

Opublikował bardzo cenione przez ekonomistów i politologów książki:

  • Strategie gospodarcze i drogi rozwoju. II Rzeczpospolita, powojenne Niemcy, Tajwan, Chile (Białystok 1999)
  • Kapitalizm niemiecki. Szkice o genezie, rozwoju i teraźniejszości (Białystok 2002)
  • Metody ilościowe w zarządzaniu inwestycjami w przedsiębiorstwie. Wybrane zagadnienia (Białystok, 2010)
  • Charles de Gaulle i Konrad Adenauer charyzmatyczne przywództwo w czasach próby Dalekosiężne konsekwencje polityczne i gospodarcze ustrojowych inicjatyw (Warszawa, 2017)

Był melomanem, przyjaźnił się m.in. ze słynnym muzykologiem i krytykiem muzyki klasycznej Janem Weberem (https://pl.wikipedia.org/wiki/Jan_Weber).

Zmarł 10.12.2024, jest pochowany na warszawskim cmentarzu Stare Powązki (kwatera 134, rząd 4, miejsce 26).