Politechnika Warszawska. (1915 - 1921) cz.II
„Studenci czterech Warszawskich uczelni – Uniwersytetu, Politechniki, Szkoły Głównej Handlowej i Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego zaciągnęli się do Legii Akademickiej. Wg Wikipedii „…została ona utworzona 12 grudnia 1918 roku. Decyzja o utworzeniu Legii została podjęta 6 listopada 1918 r. podczas wiecu akademickiego na Politechnice Warszawskiej. Tworzyła ją młodzież, która wstąpiła do niej w ramach poboru lub ochotniczego zaciągu” (Legia Akademicka…, 2017, [online]).
„(…) 7 listopada Senaty czterech uczelni, PW, UW, SGH i SGGW wydały wspólną odezwę. Czytamy w niej m.in.: (…) W zgodnym postanowieniu młodzieży akademickiej, aby wstąpić do wojska, celem zdobycia i wywalczenia niezależnego bytu państwowego Ojczyźnie, Senaty Akademickie witają doniosły czyn patriotyczny, z którym w całości się solidaryzują.
W przeświadczeniu, że młodzież akademicka wstępująca do wojska, stać będzie na straży jedności narodowej i służyć będzie obronie zagrożonych granic Polski, Senaty Akademickie wyrażają zgodność uczuć swych z uczuciem młodzieży i postanawiają zawiesić wykłady i zajęcia. (…) Tekst uchwały pojawił się na murach uczelni, w których natychmiast zaczęły powstawać biura werbunkowe. Politechniczne mieściło się w Gmachu Głównym” (93 lata…, 2008, s. 10).
„Już 11 listopada 1918, dzień po powrocie J. Piłsudskiego do Warszawy, na tych uczelniach warszawskich pojawiły się ogłoszenia Akademickiego Komitetu Wykonawczego, które wzywały młodzież do wstępowania do „Legionu Akademickiego”. Biuro werbunkowe UW znajdowało się na Uniwersytecie, co upamiętnia tablica pamiątkowa umieszczona na ścianie zewnętrznej Collegium Iuridicum I. Zgodę na wstępowanie studentów do Legii Akademickiej wyraziły Senaty Akademickie tych czterech warszawskich uczelni, udzielając im urlopów. (…) Studenci należący do Legii od 15 listopada zostali umieszczeni w koszarach przy
ul. Nowowiejskiej (obecnie ten odcinek ulicy nosi nazwę Al. Wyzwolenia), skąd w niedługim czasie Legia całościowo została przeniesiona do koszar przy ul. 11 Listopada – na Pradze. W pierwszych dniach po utworzeniu Legii Akademickiej jej członkowie pełnili głównie służbę wartowniczą w budynkach instytucji państwowych i wojskowych oraz składach i magazynach przejętych od wojsk niemieckich. 17 listopada 1918 r. Legia została przeorganizowana z zamiarem przydziału do 5 Pułku Piechoty Legionów. Organizatorem i pierwszym dowódcą tego dwubatalionowego oddziału Legii Akademickiej był por. Kazimierz Sawicki. Naczelnik Państwa zdecydował jednak utworzyć z nich osobny pułk, którego dowódcą został wyznaczony 26 listopada major Zygmunt Bobrowski. W ogólnej numeracji istniejących, bądź też tworzących się wówczas pułków Legia Akademicka otrzymała 3 grudnia numer „36”, a dziesięć dni potem złożyła na Placu Saskim wobec Naczelnego Wodza uroczyste ślubowanie „…na wierną i ofiarną służbę Rzeczypospolitej”. Na początku 1919 roku Pułk przeszedł na Ukrainie swój chrzest bojowy, w walkach tych śmiertelnie ranny został dowódca pułku mjr Zygmunt Bobrowski. Dowództwo objął kpt. K. Sadowski. 8 lipca 1919 wraz z dowództwem pułk wrócił do Warszawy. Wszyscy służący w batalionie akademicy zostali przeniesieni do szkół podchorążych” (Legia Akademicka…, 2017, [online]).
„Przerwę w zajęciach trwającą do jesieni wykorzystano m.in. na reorganizację uczelni, konieczną dla nadania jej struktury katedralnej, oraz na stabilizację pracowników. Pierwszy, 38-osobowy skład profesorów Politechniki powołano 8 stycznia 1919 r. Do dotychczasowych 25 wykładowców (m.in. prof. Henryka Mierzejewskiego) doszli m.in. prof. Stanisław Noakowski, Wojciech Świętosławski, Aleksander Wasiutyński, Bohdan Stefanowski, oraz doc. Karol Adamiecki” (Olszewski E, 1979, s.83].
„Karol Adamiecki – jak podaje Wikipedia - (18 marca 1866 - 16 maja 1933) urodził się w Koloni Reden (dzisiejsza Dąbrowa Górnicza), a zmarł w Warszawie. Był synem inżyniera górnika. Pomimo trudnej sytuacji materialnej rodziny uzyskał staranne wykształcenie. Karol Adamiecki szkołę średnią ukończył w Łodzi i to szkołę nietypową i osobliwą na owe czasy. Była nią Wyższa Szkoła Rzemieślnicza, zgoła niepodobna do ówczesnych, przeładowanych nauką łaciny i greki gimnazjów „klasycznych” i niepodobna również do szkół realnych. Z tej osobliwej średniej szkoły technicznej (wbrew mylącej nazwie – „wyższej”, zgodnie, bowiem z ówczesnym nazewnictwem taką nazwę mogła nosić szkoła licząca więcej niż trzy klasy, a ta miała ich aż sześć) (Karol Adamiecki… , 2017, [online])”.
„Karol Adamiecki wyniósł nie tylko poważne podstawy w zakresie matematyki i przedmiotów technicznych, lecz również praktykę w warsztacie szkolnym.(…) Do studiów inżynierskich był przygotowany lepiej i gruntowniej niż wielu jego rówieśników, kończąc Wyższą Szkołę Rzemieślniczą z najwyższym wyróżnieniem – złotym medalem, a następnie w 1891 roku uzyskując tytuł inżyniera-technologa petersburskiego Instytutu Technologicznego. W tym samym roku Adamiecki rozpoczął pracę w Hucie Bankowej w swym rodzinnym mieście. Początkowo, jako pracownik biura fabrykacji, następnie, jako asystent szefa walcowni. Był to okres pierwszych sukcesów Adamieckiego. Zasłynął on między innymi opracowaniem innowacyjnej metody kontroli, jakości blach kotłowych oraz wynalezieniem urządzenia wykorzystywanego do pomiaru deformacji walców. Jednak jego największym sukcesem było opracowanie harmonogramów. Brał udział w odprawach kierownictwa, podczas których omawiano problem wysokich kosztów produkcji. Według angielskich doradców, którzy zostali zatrudnieni przez dyrekcję dla rozwiązania tego problemu, główną jego przyczyną było lenistwo typowe dla polskich robotników. Adamiecki nie zgadzał się z tym wnioskiem i w tajemnicy przed dyrekcją poddał obserwacji 16-osobową brygadę. Czas pracy zapisywał w postaci kresek. Na podstawie obserwacji stwierdził, że wysokie koszty spowodowane są nieracjonalnym następowaniem procesów po sobie. Efektem tych pomiarów było powstanie harmonogramów, wskazujących za przyczynę niskiej produktywności brak harmonii i koordynacji następujących po sobie poszczególnych operacji. W 1898 został szefem działu walcowni w ługańskich Zakładach Hutniczych Hartmana, gdzie zredukował koszty wytwarzania poprzez zmodyfikowanie procesu walcowania. W 1901 pracował, jako dyrektor techniczny w Jekaterynosławiu (obecnie Dniepropietrowsk) w Walcowni Rur i Żelaza. Tam Adamiecki, jako pierwszy zastosował metodę chronometrażu. Najwcześniejszą wersję opracowanych przez siebie zasad organizacji pracy zbiorowej Karol Adamiecki przedstawił w lutym 1903 roku w Towarzystwie Technicznym w Jekaterynosławiu w formie odczytu w języku rosyjskim pt. Wykreślna metoda organizowania pracy zbiorowej w walcowniach. Referat wywołał sensację i zażarte spory wśród inżynierów rosyjskich. Adamiecki uzasadniał konieczność uzgadniania pracy urządzeń i ludzi, jako warunek powodzenia pracy zespołowej, wprowadzając nieznane przed nim w technice pojęcia harmonizacji pracy w czasie” (Czy każdy…, 2009, s.4).